Blog 2

Hier na een week weer een bericht uit het verre Malawi.

Deze week hebben we vooral met het programma van de werkgroep meegedraaid.

Maar eerst was er de zondag, ook in Malawi een echte rustdag. 's Morgens gingen we eerst naar de kerk een paar meter buiten het Stéphanos terrein, hier komen ook verschillende mensen vanuit de dorpen naar toe. De kinderen waren al hard aan het zingen, ik hoorde ze buiten al zingen. In de kerk meezingen met de psalmen die gezongen werden en daarna werd er begonnen met de kerkdienst.

Deze was in het Engels met een vertaling in het Chichewa, het was nog wel lastig om te volgen maar omdat ik wist wat de tekst was kreeg ik er nog wel wat van mee. Na de kerkdienst moeten eerst de blanken naar buiten en de kerkenraad je geeft iedereen een hand en daarna komen de anderen uit de kerk je een hand geven. 's Middags de zondagschool er werd een verhaal verteld en ook werd er veel gezongen. Wat zijn de kinderen blij dat wij er zijn, ze wilden bijna allemaal naast je zitten. Omdat we nog geen goede internetverbinding hebben en dus ook nog niet met Nederland mee kunnen luisteren luisterden we 's avonds naar een prekencd die we meegenomen hadden.

Maandag was het al weer vroeg dag. Om 7.30 begon de weekopening en daarna aansluitend een rondleiding over het hele Stéphanosterrein. Dit is een stuk uitgebreid in vergelijking met 2 jaar geleden. Daarna hoorden we wat we mochten gaan doen, maar eerst eten.

's Middags had ik de kindermiddag voor de sponsorkinderen van de nursery, standard 1 en 2. Ze maakten wat voor hun sponsors in Nederland maar eerst werd er gezongen en een Bijbelverhaal verteld. Daarna nog wat praatjes gemaakt met de kinderen uit het weeshuis en foto's gemaakt.

Dinsdagmorgen heb ik geschilderd in de nursery alle wanden kregen een nieuw kleurtje.

's Middags had ik de kindermiddag voor standard 3 en 4. Er werd weer gezongen, een Bijbelverhaal verteld en wat geknutseld voor de sponsor in Nederland.

Woensdag ben ik naar Thyolo geweest. Een plek 2 uur rijden bij Stéphanos vandaan, we reden door de theevelden en een stuk over onverharde wegen. Er stond een heel ontvangstcomite voor ons klaar, de matron, de voorzitter, begeleidsters, vrijwilligers en heel veel kinderen. Toen ik de auto uitkwam werd ik gelijk omhelst door verschillende mensen en werd bedankt voor mijn komst. Erg beschamend omdat je nog helemaal niets gedaan had. Er werd gezongen, gelachen en door sommige kinderen gehuild omdat ze bang waren voor ons blanke mensen. Ze hadden ws. nog nooit een blanke gezien omdat in dat gebied bijna nooit blanke mensen komen.

Eerst een toespraak en daarna de handen uit de mouwen steken, de nursery was erg oud en mocht opgeknapt worden. Ik begon met verven maar ze waren zo blij dat wij er waren dat de kwast steeds uit mijn handen genomen werd en ze het zelf deden. Dan maar foto's maken en knuffelen met de kinderen. Ze hoorden dat ik verpleegkundige was, dus toen kwam de matron met de veldwerker die engels sprak naar me toe. De matron had een medisch probleem en was al naar verschillende dokters en ziekenhuizen geweest die haar allemaal niet konden helpen, maar misschien wist ik het wel. Maar ik kon haar ook niet helpen. Toen eerst maar uitgelegd dat ik niet in het ziekenhuis werk en dus ook niet alles weet. Ze leek wel wat teleurgesteld te zijn, maar het valt ook niet mee wanneer niemand je kan helpen.

's Middags zijn we naar een irrigatieproject wezen kijken een hele stoet met kinderen ging met ons mee.

Ondertussen had Thomas afbeeldingen getekend en konden wij deze gaan schilderen. Rond 17 uur gingen we weer richting Stéphanos uitgezwaaid door een groep volwassenen en kinderen.

Donderdagmorgen weer geschilderd en 's middags de kindermiddag voor standard 7 en 8.

Toen kwam ik Ben, die ik sponsor ook tegen, hij was woensdag pas terug gekomen uit het dorp omdat hij het examen van groep 8 gehad had. Toen ik hem vertelde dat ik zijn sponsor was, werd hij nog blijer. Hij herkende ons nog van 2 jaar geleden. Hij vertelde het gelijk tegen de andere jongens en toen moesten ze het nog een keer vragen of het echt zo was.

Na de kindermiddag gingen veel kinderen van de weeshuisjes mee naar het gastenverblijf waar de groep verblijft. Hier eerst spelletjes met de kinderen gedaan. Eric heeft zijn arm gekneusd en wilde eerst niet meedoen maar na even overhalen deed hij toch mee met 1 hand wat heel goed ging. Na verloop van tijd was hij erg moe maar bedankte me wel voor het spel. Eerst keek hij wat triest maar nu keek hij blij. Daarna zag Yankho me en kwam lekker bij me zitten, eerst keek hij of de anderen het niet zagen maar later leek hem dit niets meer uit te maken. Een jongen van ongeveer 9 jaar die met zijn hoofd op mijn schoot kwam liggen en om aandacht/liefde vraagt. Op zo'n moment is het fijn om liefde te kunnen geven maar zie je ook hoeveel deze kinderen te kort komen ook al doen de moeders van de weeshuisjes erg hun best voor de kinderen.

Vrijdagmorgen weer geschilderd en 's middags een kindermiddag met de kinderen van de weeshuisjes. Halverwege de middag moesten wij weg omdat we een overleg hadden over het sponsorprogramma. Daarna was er de weeksluiting en was er al weer een week voorbij in Malawi.

Vanmorgen hadden we vrij om ons huis en de was te doen. Nu is er nog tijd om een blog te schrijven en hopelijk kan ik deze zo versturen.

Wat is het mooi om te zien hoe ze er voor elkaar proberen te zijn. Er wordt naar elkaar omgekeken ook al heeft de een misschien net iets meer dan de ander. Heel anders dan Nederland waar ook veel langs elkaar heen geleefd wordt en de mensen veel individualistischer zijn.

Volgende week hopen we met de groep een weekje weg te zijn. Ik heb dan waarschijnlijk geen tijd om een blog te plaatsen.