Blog 4
Aan het einde van een over het algemeen koude en bewolkte week hier weer een bericht uit een nu weer warm en zonnig land. Dinsdag heeft het zelfs een groot gedeelte van de dag geregend en was het rond de 15-17 graden. In de maanden juni en juli komt dit wel vaker voor, maar omdat de afgelopen weken warm en zonnig waren hadden de meeste Malawianen dit ook niet meer verwacht. In de maand augustus wordt het warmer en zonniger, dus we wachten het af.
Vorige week zaterdag was het al weer vroeg dag. De weeskinderen zouden naar de dorpen vertrekken. 2 keer in het jaar, met de zomervakantie (hier is het winter) en rond de jaarwisseling gaan de kinderen de hele vakantie naar de families in de dorpen. De eersten zouden al op tijd vertrekken, maar om 6.00 werd ik toch gewekt door andere harde geluiden. Een groep kinderen was rek- en strekoefeningen aan het doen, dit ging op commando's en als je weet hoe hard ze hier kunnen schreeuwen. En dit op nog geen 50 meter bij mijn slaapkamerraam vandaan. Verder was het op het terrein nog redelijk rustig. Rond 7.30 waren ze allemaal druk bezig, grote weekendtassen en zakken mais werden bovenop de auto's vastgesjord of anders achterin de auto gestopt. Even goed aanduwen want er moeten ook nog kinderen bij. Met z'n zevenen of achten op de achterbank, niet zeuren maar dan ga je gewoon bij elkaar op schoot. Ook waren er kinderen die bovenop de tassen lagen die achterin de auto lagen opgestapeld, het paste precies, net genoeg ruimte om niet klem te zitten tussen de tassen en het dak, maar of het allemaal even veilig is? In Nederland zou het in iedergeval zo niet mogen. Maar wanneer we maar iets krap zitten klagen we wel erg snel. De kinderen vinden het erg leuk dat we ze uit komen zwaaien en de een zwaait nog harder dan de ander. 8.15 de auto's en daarmee ook bijna alle kinderen van de huisjes zijn vertrokken, er vertrekken er nog een paar op de fiets en dan zijn ze ook allemaal weg. Wat is het gelijk stil en verlaten op het terrein. 's Middags komen er nog een paar meiden even een praatje maken, ze zijn nu in een dorpje vlakbij Stéphanos.
Zondag in de kerk, geen gezang van kinderen en een bijna lege kerk. Er komen weinig mensen uit de dorpen naar deze kerk, ongeveer 20-30, de meesten komen van het Stéphanosterrein maar dat zijn er nu ook maar heel weinig.
Een jongen met een verstandelijke beperking die in het weeshuis woont is al een poosje geleden teruggegaan naar zijn familie i.v.m. ernstige epilepsie. Maandag gingen we met Corrie bij hem op bezoek, wat was hij blij dat hij Corrie zag en dat hij aandacht kreeg. Ik zag de leefruimte en zijn slaapkamer, klein, donker, gaten in het dak en dan maken wij ons druk om ............................. vul het zelf maar aan.
Dinsdag zijn we nog een dagje met Corrie naar de stad geweest, zodat we weten waar we de boodschappen kunnen doen, waar een internetcafe is (waar je hier niet zonder kan), en waar andere belangrijke gebouwen zoals immigration te vinden zijn.
Woensdagmiddag vertrekken we weer naar het vliegveld om iemand weg te brengen. Corrie vertrekt weer naar Nederland, weer een bewoner minder op het Stéphanosterrein.
Tussendoor doen we van alles en nog wat, af en toe hebben we een overleg met iemand, of gaan we voor het sponsorprogramma ergens naar toe.
Gisteren was ook weer een dag met veel indrukken. We gingen met Anette op stap, een Nederlandse die vlakbij woont en nog een paar uur voor Stéphanos werkt. De morgen was voor het sponsorprogramma. We bezochten kinderen die niet meer in het sponsorprogramma zitten, maar hier wel voor in aanmerking komen. Maar om hier zeker van te zijn moet eerst de thuissituatie onderzocht worden. De kinderen moesten naar Stéphanos komen om ons de weg te wijzen. En dat was niet voor niets, het pad werd steeds smaller en uiteindelijk kon de auto helemaal niet meer verder en moesten we nog een stukje over smalle paadjes lopen. We werden al opgewacht door een paar volwassen en kinderen. Overal uit het dorp vandaan werden stoelen voor ons aangedragen. Blanken moeten op een stoel (een stukje eerbied) en de anderen zitten op de grond. Wij zijn op bezoek bij een moeder met 4 kinderen, ze heeft geen eigen huis, ze wonen bij haar moeder in. Een hutje, bijna geen plastic op het dak, in het midden wat riet en verder grote gaten, wat een armoede zien we hier. Ik was nu bij één familie, maar zo zijn er nog heel veel meer in dit grote land. 's Middags gingen we naar een gehandicaptenproject in de township van de stad. Allemaal kraampjes langs de weg en heel veel mensen en kinderen die hier tussendoor lopen. Ik kijk mijn ogen uit. Overal zie ik huisjes en hutjes en hoor regelmatig 'azungu' (buitenlander). Eindelijk komen we bij het project aan. We zeggen iedereen gedag, ik zie mensen met een lichamelijke beperking ook hebben ze allemaal een verstandelijke beperking. Ook zijn er een paar met een ernstige verstandelijke beperking, te vergelijken met sommige bewoners van 'mijn groep' op De Schutse. Wat zijn ze blij met de aandacht die ze krijgen. Eén jongen liet mijn hand niet meer los, maar er zijn er nog meer die ook aandacht willen. Binnen zien we nog een jongen, hij lijkt 4 of nog jonger maar blijkt al 18 jaar te zijn. Hij heeft een ernstige verstandelijke beperking en een ernstige groeiachterstand. Wat wordt hij blij ik krijg een stralende lach. Daarna doen we nog een poos verschillende balspellen met degenen die dit willen. De één is nog enthousiaster dan de ander. De vrouwen die er helpen zijn erg lief en goed voor hen, maar er worden weinig tot geen activiteiten met hen gedaan. Dit komt vooral door onwetendheid er zijn hier (bijna) geen opleidingen die gericht zijn op het werken met mensen met een verstandelijke beperking. Wanneer we weer weg gaan worden we uitgezwaaid door enthousiaste mensen. Het was heel mooi om te mogen zien hoe een gehandicaptenproject hier in de stad er uit ziet. Dit is een mooi project dat ongeveer 10 jaar geleden door de vrouw van Ds. Klopstra is opgezet. Een ervaring om nooit te vergeten en zeker voor herhaling vatbaar!
Ik kreeg een paar keer de vraag wat mijn adres in Malawi is. Hierbij voor de liefhebbers mijn postadres: Stéphanos Foundation, P.O. Box 2585, Blantyre Malawi