Blog 5

Een strak blauwe lucht een helder zonnetje en temperaturen van rond de 30 graden, een bewolkte lucht, een zonnetje wat vaak verborgen zit achter de wolken en veel wind. In deze tijd van het jaar is dit allemaal heel gewoon, de ene dag stralend zomerweer en hoge temperaturen de andere dag een beetje donker, erg winderig en koud. 'Het seizoen wisseld' zeggen de Malawianen het is nu nog winter en we gaan richting het voorjaar.

Zo gingen we twee weken geleden naar Chikwawa een gebied waar het zomers erg warm word, tot 45 graden. We gingen hier heen voor het sponsorprogramma en hopen hier om de week naar toe te gaan. Een keer in de drie tot vier jaar worden er dekens aan de sponsorkinderen uitgedeeld en nu mochten we dit ook weer doen. Van groot tot klein, ze waren allemaal erg blij met hun deken, wanneer ik ze de deken gaf kreeg ik vaak een hand en altijd een grote lach. Wat is het dankbaar werk om dit te mogen doen. Ook in de winter is het er overdag niet echt koud, maar tijdens de nachten kan het erg afkoelen zodat het wel fijn is wanneer ze een deken hebben. Wanneer het te warm is om er onder te slapen kunnen ze hem altijd nog gebruiken om op te slapen. De kinderen slapen op een rieten mat of soms zelfs op de harde grond.

Vaak wanneer we in een dorp aankomen zijn de mensen erg dankbaar, we worden vaak met gezang begroet. Zo ook deze keer, er werd in het Chichewa gezongen dus we wisten niet wat ze zeiden. We vroegen dit aan de 'fieldofficer' die met ons mee was. Hij zei ze zeggen: ' we zijn blij en we zijn niet blij' we vonden dit maar een beetje raar. Daarna vroegen we het nog een keer en toen snapten we wat hij bedoelde. Hij zei: 'De mensen zeggen wij zijn erg blij dat jullie er zijn en we zijn niet blij wanneer jullie niet meer komen'. Dit maakt beschaamd, ook omdat je lang niet altijd wat voor ze doet wanneer je er komt. Er zitten verschillende kinderen in het sponsorprogramma maar wanneer je ziet hoe arm ook de rest het heeft dan zou je nog veel meer voor ze willen doen. Maar ik help ze ook niet door alleen maar geld of spullen te geven. De mensen moeten leren om zelf in hun levensonderhoud te voorzien, daarom worden er ook trainingen gegeven zodat ze zelf hun voedsel kunnen verbouwen en hier eventueel ook nog wat van kunnen verkopen.

Vorige week gingen we naar Thyolo een ander gebied waar we de andere week voor het sponsorprogramma naar toe hopen te gaan. We kregen er een rondleiding langs verschillende tuinen, ook was er een irrigatieproject waardoor de mensen die verder bij de rivier vandaan leven nu ook water hebben om hun land mee te kunnen irrigeren. Iedereen is er erg blij mee en we moesten dan ook mee naar verschillende tuinen om het allemaal te zien.

Terwijl wij daar rustig over een paadje tussen verschillende stukken land doorliepen, stonden de Malawianen die voor ons liepen ineens stil. Er werd in het Chichewa gepraat, ik begreep dat er iets aan de hand was, maar wat. Ze kwamen ineens allemaal hard achteruit gestapt en ik deed ook maar snel een stap achteruit. Het bleef nog even heel stil en daarna was iedereen erg opgelucht, toen begrepen ze ook ineens dat ik niet begreep wat er aan de hand was, maar het was een slang die ons pad kruiste. Iets waar ik op dat moment helemaal niet over nagedacht had, maar wat hier in Afrika heel gewoon is.

Zo kom ik steeds meer verschillen met Nederland tegen. De rust in de natuur, Malawi is 3 keer zo groot als Nederland en heeft ongeveer net zo veel inwoners, dus het gebeurd ook regelmatig dat je een eind loopt of rijd zonder dat je een dorpje, een huis of mensen tegenkomt. In Nederland in de meeste gebieden bijna niet voor te stellen. De meeste mensen zijn erg sociaal, ze zeggen eigenlijk altijd gedag en vragen dan ook gelijk hoe het met je gaat.

Zo ook wanneer ik naar de kerk ga, we gaan naar de Reform Presbyterian Church net buiten het hek. Een kleine gemeente, wanneer de kinderen van het weeshuis er zijn zit de kerk redelijk vol, nu zijn ze met vakantie en zijn er meestal 15-20 personen aanwezig tijdens de dienst.

Wanneer we rond 10 uur bij de kerk aankomen zitten er altijd verschillende mensen op de veranda bij de kerk en nog niemand in de kerk. We geven iedereen een hand, wat hier de gewoonte is. Wanneer de kerk open is gaan we naar binnen. Drie weken geleden gingen de deuren pas na 10 uur open, dus u begrijpt wel dat we ook niet meer zo vroeg bij de kerk aankomen. We proberen rond 10 uur bij de kerk te zijn en de dienst begint dan meestal pas rond 10.15. Wanneer de deuren open zijn gaan we vast in de kerk zitten. Regelmatig komt de 'ouderling' de collecteschaal dan nog brengen en zegt dan gelijk gedag en vraagt hoe het met ons gaat. Twee weken geleden had het hard gewaaid en lag er veel rommel in de kerk. Het was bijna 10 uur en toen begonnen twee vrouwen de preekstoel en het podium nog even schoon te vegen. Tijdens de kerkdiensten is er eerbied maar het gebeurt regelmatig dat er een halfuur tot een uur na het begin van de dienst nog iemand binnenkomt.

Eén dag in de week gaan we met de dokter van Stephanos op bezoek bij één of meerdere kinderen, uit het sponsorprogramma, die in de dorpen wonen. Het is een soort medisch huisbezoek, er zijn verschillende HIV positieve kinderen, hij kijkt dan hoe het met hen gaat en of ze hun medicatie wel innemen. Ook wordt er gelijk gekeken hoe het met de rest van hun familie gaat. De dorpjes zijn vaak erg afgelegen en moeilijk of helemaal niet met een auto te bereiken. De dokter heeft een fiets, dus nu hebben wij ook een fiets gekocht. Het is een hele kunst om hier te fietsen, smalle paadjes langs diepe kuilen en dan moet je soms ondertussen ook nog iemand passeren. Ik probeer in het midden van de weg te blijven omdat de weg daar hard is, maar soms komt er een auto voorbij en moet ik aan de kant, ik krijg dan een hele stofwolk over me heen. Veel los zand en dan toch nog overeind zien te blijven, soms een heuvel op door het losse zand. Heel wat anders dan fietsen in Nederland ook doen de fietsen het niet altijd even goed. Vandaag gingen we ook weer op weg, deze jongen woonde redelijk in de buurt, ongeveer 10 minuutjes fietsen. Toen we er aankwamen was er niemand te zien, de dokter liep naar een ander huisje en kwam met twee mannen terug. De jongen was weg met zijn familie en ook niet in de buurt. Toen gingen we twee meisjes bezoeken weer een eind fietsen nu de andere kant op, weer over smalle paadjes en een eind de berg op. Overal hoorde ik kinderen roepen ' How are you?' ze willen allemaal dat je minimaal naar ze zwaait, zodat ze wel het idee hebben dat je ze gezien hebt. Het is soms een hele kunst om je stuur recht te houden en ondertussen naar iedereen te zwaaien die je tegenkomt. We komen door gebieden waar bijna nooit blanken komen en op de fiets dat gebeurd al helemaal niet, dus er zijn ook veel volwassenen die naar de weg komen lopen om gedag te zeggen. Na ongeveer 20 minuten fietsen komen we bij het huisje van de twee meisjes aan. Eén van hen is thuis en haalt een rieten mat waar we op mogen zitten, ondertussen gaan andere kinderen op zoek naar haar zus. Na een poosje komen ze terug en wordt gezegd dat ze te ver weg is en dat ze dus niet komt. Ook nu gaan we weer terug zonder de kinderen gesproken te hebben. In Nederland niet voor te stellen dat de dokter op bezoek komt en niemand thuis aantreft. Er wordt dan meestal van te voren een afspraak gemaakt, maar hier kan je de kinderen niet bereiken. Dus gaan we op pad in de hoop ze thuis aan te treffen maar vandaag is dit dus niet gelukt.

Ik verbaas me ook regelmatig over de vragen die ze stellen. Soms kom je iemand alleen maar tegen en vragen ze al of je getrouwd bent. Iets wat je in Nederland niet aan iedereen vraagt en al helemaal niet wanneer je iemand alleen maar op straat tegenkomt. Iets wat je, je in Nederland ook helemaal niet voor kan stellen maar hier heel normaal lijkt te zijn.

Malawi een land erg verschillend van Nederland, maar ik geniet nog elke dag!