Blog 6

Na ruim 7 weken van aftellen was het woensdag 20 september eindelijk zover. De meeste kinderen waren weer terug van hun families in de dorpen. Wat had ik ze gemist, maar de kinderen hadden ons ook gemist. Wanneer ik buiten ben zijn er verschillenden die gelijk naar me toekomen om een praatje te maken of om me iets te vertellen. Kleine meisjes zoals Florence en Brigitte, maar ook de oudere jongens van het jongenshuis genieten van een beetje extra aandacht. Ze glimmen wanneer je hun naam weet en de standaardvraag is dan ook meestal gelijk 'How are you?'. Ook zijn er die alleen maar naar me kijken en hopen op een lach of een teken dat ik ze echt wel zie. Wanneer ik dan naar ze lach of naar ze kijk beginnen ze helemaal te stralen.

Zo stil het de afgelopen weken op het terrein was, zo vol leven is het nu.

Wanneer ik nu van kantoor naar huis loop of even buiten ben, hoor ik regelmatig 'Hello Arina', wat heerlijk om dat te horen! Ze zijn helemaal trots wanneer ze mijn naam weten. Arine is te moeilijk omdat dit met een 'e' eindigd, dus daarom hebben we er maar Arina van gemaakt voor de tijd dat ik in Malawi hoop te zijn. Sommigen komen elke dag even langs, anderen lijken er iets minder behoefte aan te hebben, maar allemaal hebben ze behoefte aan aandacht.

Vorige week zondag in de kerk was het vechten, er waren 2 jongens die een plekje voor me vrij gehouden hadden en ik ging daar dan ook zitten. Toen kwam er nog 1 die ook naast me wilde zitten en dan probeer je, je er toch gewoon tussen te proppen en wanneer het links niet lukt dan probeer je het rechts ook nog. Toen dat niet lukte ging hij toch maar een stukje verderop zitten.

Zelfs jongens van 11 of 12 jaar komen graag naast je zitten en glimmen dan van oor tot oor, kunt u het zich voorstellen?

De meeste kinderen vinden het dan ook heerlijk om je te helpen. Ze dragen je tas wanneer je van kantoor komt, ze zoeken de psalmen op die we gaan zingen en ze springen in de kuil wanneer ons afval aangestoken moet worden. Wanneer je ze daarna beloond met een snoepje zijn ze helemaal blij.

Vorige week zaterdagavond gingen we alle huisjes even langs om te zeggen dat we blij waren dat ze weer terug waren. Ze kregen toen een lolly waar ook 'de moeders' erg blij mee waren. Daarna bleven we in het jongenshuis spelletjes doen. We hadden uno en rummikub meegenomen en zij hadden een dambord. Er ontbraken wel een paar damstenen maar dan gebruik je gewoon de dopjes van een flesje frisdrank. Ze waren helemaal enthousiast en Gift een enthousiaste dammer van 15 jaar vond toch echt dat ik wel een potje met hem moest dammen. Toen ik van hem gewonnen had moest ik natuurlijk ook nog met verschillende anderen dammen. Erg leuk om zo ook op deze manier met de oudere jongens bezig te zijn. Sommigen van hen zijn al 14 of 15 en zitten soms nog in standard 5. Maar wanneer je een spelletje met ze doet, doen ze niet voor anderen onder. Het was erg gezellig en de tijd ging dan ook erg hard, het was ineens bijna 21.00 uur. Toen ik vroeg hoelaat ze normaal naar bed gingen, kreeg ik het antwoord rond 20.00 uur. Het is namelijk 's morgens ook meestal al erg vroeg dag. Daarna hebben we maar snel afgerond en gingen rond 21.00 uur naar huis. Het was een erg leuke avond en de jongens en 'de moeder' leken ook echt te genieten en ik natuurlijk ook.

Elke middag wanneer we voor het donker thuis zijn probeer ik even de tijd te nemen om er even voor de kinderen te zijn. Zo hebben ze terwijl we op de rand van de veranda zitten al veel verhalen uit de Kijk en Luisterbijbel gelezen en regelmatig moet ik ook een stukje voorlezen. Het Chichewa lezen en uitspreken gaat me steeds beter af maar het is raden wat ik op die momenten aan het lezen ben. Met de plaatjes en de namen kom je wel een eind maar het is vooral belangrijk dat zij op dat moment de Bijbelse boodschap in hun eigen taal kunnen lezen of horen. Meestal probeer ik na een verhaal er nog even met hen in het Engels over door te praten. Vooral de kinderen die redelijk Engels kunnen gaan dan ook echt in gesprek.

Vrijdagmiddag en zaterdagmorgen was het feest voor de kinderen. Ze mochten een armbandje maken met loomen en waren allemaal helemaal enthousiast. Ze mochten er allemaal 1 maken maar dat gebeurde niet altijd en dan moest ik soms echt even heel streng zijn om te zeggen dat ze het in moesten leveren. Maar het is natuurlijk ook wel heel leuk wanneer je ineens iets mag maken waar je bijna nooit de kans voor hebt en wat je erg leuk vind om te doen. Ze bleven soms echt aanhouden en waren dan soms ook echt een beetje boos wanneer het niet mocht. Uiteindelijk waren er waarschijnlijk nog wel een paar die er 2 hadden en daardoor was er niet voor iedereen genoeg. De meeste kinderen ken ik wel maar het is soms toch nog wel lastig om goed te onthouden wie er wel of niet geweest zijn vooral wanneer er zoveel kinderen zijn.

Soms vragen ze ook om een spelletje zo heb ik zaterdagmiddag een groot gedeelte van de middag spelletjes zitten doen op de veranda. Rummikub, uno, vier op een rij en mens erger je niet. Ze waren erg enthousiast en er waren 4 jongens die pas naar huis gingen toen het al donker was en toen was het gelijk tot morgen bij de kerk.

Om de beurt komen er 2 kinderen van de huisjes bij ons eten en we eten dan echt geen nsima. Pannenkoeken met suiker of stroop, macaroni, spaghetti of groenten en vlees met rijst. En natuulijk een beker sobo, een soort aanmaaklimonade, die ze normaal eigenlijk nooit krijgen. Ze proberen netjes met mes en vork te eten, maar dat is nog wel erg lastig. Ze eten meestal met hun handen. Ze zitten echt te genieten want alleen op vrijdag en zondag eten ze rijst en verder altijd nsima. Ze eten tot ze echt niets meer op kunnen en dan, lust je nog yoghurt? Dat kennen ze hier helemaal niet, maar ze willen het toch proberen. Ze eten met hele kleine hapjes en doen er zolang mogelijk over en eigenlijk past het er ook niet meer bij, maar ze eten het op.

Daarna hoort er natuurlijk ook nog een spelletje bij of iets knutselen. Ook zijn de tijdschriften die we uit Nederland meegenomen hebben wel erg interressant. De gezinsgids, terdege en landleven zijn dan ook al vele keren doorgebladerd en dan denk ik weleens: ' Wat zullen ze denken wanneer ze dit allemaal zien? Wat zeggen ze nu allemaal tegen elkaar?'.

Er zijn mensen die zeggen dat het niet goed is wanneer de kinderen zich aan je hechten, maar wanneer dit niet goed is moet je ze ook geen aandacht geven. Alles heeft een keerzijde.

Het is mooi dat ik in de tijd die ik hier mag zijn, wat voor deze kinderen mag betekenen en hen ook liefde en aandacht mag geven. Wanneer ik afscheid van ze moet nemen, waar ik nu nog niet aan wil denken, zal dit moeilijk zijn. Maar wat is een mens zonder liefde of aandacht?

Ze komen hier al zoveel in te kort en ik kan ze maar een klein beetje geven van hetgeen wat ze hierin moeten missen.