Blog 9

Bijna 6 maanden zijn voorbij, ik mag dan nu ook de laatste blog in Malawi schrijven.

In de achterliggende maand is er weer veel gebeurd, de kaartenactie, het afscheid van de meeste collega's en de kinderen. Ook liggen de Kerstdagen ondertussen al weer achter ons.

In oktober hadden wij een bericht gestuurd of er mensen waren die kaarten naar de kinderen uit het sponsorprogramma wilden sturen. We kregen erg veel mails en appjes met aanmeldingen, uiteindelijk zijn er ruim 1358 kaarten geschreven. Veel klassen van basisscholen deden mee, jongeren van jeugdverenigingen, maar ook anderen schreven verschillende kaarten. Eind november heeft een gedeelte van het Stephanosbestuur Malawi bezocht en zij hebben de meeste post meegenomen. Begin december zijn we begonnen met het uitdelen van de kaarten, want het uitzoeken van de kaarten was ook nog een heel werk. Tom en Jalien, zij waren allebei met de werkvakantie van 2017 mee geweest, hadden de post al een heel eind uitgezocht maar ook daarna was er nog post binnengekomen. We begonnen in de huisjes, wat waren de kinderen blij, ja zelfs uitgelaten. Ze sprongen een gat in de lucht! Dat was nog nooit gebeurd dat iedereen post had en dan ook nog van bekenden. Iedereen van hen had ook post van iemand van de werkgroep en die kenden ze meestal wel en anders moesten we een foto laten zien, maar meestal zat er al een foto bij de post. Verschillenden van de kinderen van de huisjes hadden ook een kaart geschreven door iemand van de JV in Ochten. Toen ik de foto's liet zien die gemaakt waren toen ze de kaarten aan het schrijven waren moesten ze natuurlijk weten of de persoon die hun kaart geschreven had ook op de foto stond. Aan het einde van de avond waren er veel blijde mensen, de kinderen, de moeders van de huisjes en wij natuurlijk ook. Want wat is er mooier dan wanneer de kinderen allemaal zo blij zijn!

Ook de kinderen van de andere sponsorprogramma's waren erg blij met hun post. Het uitdelen van de kaarten in Thyolo en Chikwawa hadden we gecombineerd met mijn afscheid en in Chikwawa ook met de Kerst. In Thyolo komen erg veel kleine kinderen en ook gingen we er naar 2 verschillende plekken op 1 dag. Ook hier waren de kinderen erg blij met de post. In de achterliggende maanden hadden we foto's gemaakt voor de sponsor in Nederland en deze gaven we nu ook aan de kinderen. Wat waren ze hier blij mee, verschillenden van de kinderen hadden waarschijnlijk nog nooit een foto van zichzelf gehad. Ook kregen ze een ballon en een lolly omdat ik afscheid van hen nam, soms wisten ze niet wat ze eerder moesten aanpakken de post en de foto of de ballon en de lolly. Aan het einde van de morgen weer allemaal blijde gezichten van de kinderen. Maar aan deze dag zat ook een schaduwkant, ik moest namelijk afscheid nemen van de matron en de veldwerker waar ik het afgelopen halfjaar veel mee had samengewerkt. Nog even een paar foto's maken en ik mocht ze echt niet vergeten wanneer ik weer in Nederland hoop te zijn.

In Chikwawa zijn 2 gebieden waar sponsorkinderen wonen en die we minimaal 1 keer in de maand bezochten. We besloten om per keer van 1 gebied afscheid te nemen. We hadden dan iets meer tijd voor de kinderen en konden dan ook stilstaan bij Kerst. We hadden de Kijk en Luisterbijbel die ook in het Chichewa is meegenomen en de veldwerker las het Kerstverhaal aan de kinderen voor. Ook stelde hij hen verschillende vragen, soms kwam het antwoord gelijk maar een andere keer duurde het wel even voor het juiste antwoord kwam. Daarna maakten we een groepsfoto met de kinderen en de collega's. Voor de kinderen weer naar huis gingen kregen ze nog een beker drinken, de post, een klein kadootje zoals een pen en nog een ballon en lolly. Hierna moest ik ook hier afscheid nemen van de collega's, ook hier weer collega's die zeggen dat ik echt terug moet komen. Maar Malawi en Nederland liggen jammer genoeg erg ver bij elkaar vandaan.

Al dit afscheid nemen betekend ook dat het afscheid van de kinderen die in de huisjes wonen steeds dichterbij komt. De kinderen zouden 21 en 22 december terug gaan naar de dorpen, dus het moest voor die tijd. Zaterdag 16 december was het zo ver, het officiele afscheid. De kinderen van de huisjes en de buurkinderen zouden komen. Ook de directeur, de matron, de moeders, de buren en de dokter waar we veel mee samen werkten werden uitgenodigd. We starten om 10 uur in de hal, we zongen verschillende gezangen, daarna vertelde Joanne het verhaal van de herders en Allan vertaalde het. Daarna zongen we nog even met elkaar, want ja zingen daar houden ze hier wel van. De kinderen kregen daarna de kleurplaat van de herders en de meesten waren hier een hele tijd druk mee. Ondertussen waren de moeders, Owen en een andere collega druk bezig voor de maaltijd. Ik had hen gevraagd of ze het eten wilden koken en dat deden ze graag. Ze waren dan ook met z'n allen druk bezig bij de keuken van de Day-care en om 12 uur was het eten klaar. Maar het eten moest toch nog een poosje wachten want eerst kwamen er verschillende toespraken. Gift (namens al de kinderen van de huisjes), Amayi Cecilia (namens al de moeders), de matron, Owen, Allan (de villagefather) en de directeur. En ik moest natuurlijk ook nog wel wat zeggen, daarna gaf ik hen de cadeautjes. Ook hier natuurlijk nog foto's maken, met de hele groep, alleen met de kinderen en moeders en alleen met de kinderen. Natuurlijk ook nog met de moeders op de foto, want die mag ik ook echt niet vergeten. Daarna kunnen we eindelijk gaan eten, degenen die gekookt hadden, hadden goed hun best gedaan en er wordt dan ook door iedereen heerlijk gegeten. Rijst op zaterdag, terwijl ze het anders alleen op vrijdag en zondag krijgen en voor iedereen een flesje drinken. 's Middags is er een voetbalwedstrijd en de jongens van Stephanos verliezen erg. Volgens een van de moeders was het mijn schuld want de jongens hadden teveel rijst gegeten en nu konden ze niet goed voetballen.

Dan nog 1 weekje genieten van de kinderen en wat gaat de tijd dan erg snel. Ik ben toen elke middag iets eerder gestopt met werken zodat ik nog even tijd kon nemen voor de kinderen. Ik zat nog niet buiten of een van de jongens kwam al vragen of ik met hem uit de Bijbel wilde lezen, ook dinsdag was ik nog niet buiten of hij wilde weer uit de Bijbel lezen. Na een poosje wilde hij alleen nog maar rustig zitten praten en dan merk je wel dat er kinderen zijn die erg aan je gehecht zijn en het niet leuk vinden dat je weggaat. Woensdag waren we de laatste dag naar Chikwawa geweest maar toch voor het donker thuis. Toen ik nog even op de veranda ging zitten kwamen 2 jongens van 13 heel stil naast me zitten. Ik probeerde een praatje met ze te maken maar er kwam (bijna) geen reactie. Ze gingen steeds sipper kijken en eindelijk kwam het er uit. Ze vonden het echt niet leuk dat ik wegging. Na een poosje zat ik met 2 bijna huilende jongens naast me en ja, dan zou je zo met ze mee gaan doen.

Een groepje van 6 jongens kwam eigenlijk elke dag wel even langs en ook donderdag kwam de een na de ander aanlopen. Eerst rustig praten maar al snel deed de een nog gekker dan de ander. En misschien kent u het gezegde wel 'Jantje lacht, Jantje huilt' en dat ging hier ook op. Afscheid nemen is nooit leuk, maar vooral wanneer je merkt dat er kinderen zijn die zich erg aan je gehecht hebben en het erg vinden dat je weggaat.

Nu aan het einde van bijna 6 maanden zijn er veel mensen die me gevraagd hebben om ze niet te vergeten. Maar deze tijd zal ik niet snel vergeten. Het was erg mooi om hier te mogen zijn, om verschillende contacten te leggen en vriendschappen te sluiten maar ook om hier iets te mogen betekenen voor het Special Education Program en de sponsorship.

Het was fijn om regelmatig wat vanuit Nederland te horen zodat je weet dat je ook daar niet vergeten wordt.

Tenslotte wens ik iedereen een goede jaarwisseling en een voorspoedig 2018!